Trochę inaczej

Storczyki rodzaju Phalaenopsis już od kilku lat dostępne są w naszym kraju. Są one najczęściej polecane początkującym amatorom do uprawy domowej. Rośliny spotykane w handlu to odpowiednio wyselekcjonowane hybrydy, o wiele łatwiej dostosowujące się do warunków mieszkaniowych. Wybór kolorystyczny jest coraz większy. Od czysto białych, różowych, coraz częściej żółtych do kwiatów w żyłki, kropki, ciapki. Sądzę, że osoby decydujące się na zakup tych storczyków po raz pierwszy, zafascynowane są przede wszystkim urodą kwiatów. Nie zastanawiają się, gdzie występują one w warunkach naturalnych, a raczej czy uda się je utrzymać przy życiu i kiedy ponownie zakwitną.

Na temat warunków uprawy storczyków tego rodzaju pisano już kilkakrotnie. Ja natomiast chciałbym przybliżyć kilka mniej znanych informacji o nich. W środowisku naturalnym zasiedlają one tereny od prowincji Assam w Indiach poprzez pd.-wsch. część Chin, Tajwan, Półwysep Malajski, Filipiny, wysp Indonezji do północnej Australii (Queensland). Są to typowe epifity, porastające konary i pnie drzew. Rosną one nie tylko na terenach nizinnych gdzie panuje wysoka temperatura i wilgotny parny klimat, ale także (jak Phalaenopsis linddenii) w górskich lasach wyspy Luzon na wysokości ok. 1.500 m. npm., gdzie przy bardzo obfitych opadach (4.000 mm), temperatury dnia nie przekraczają 20 °C, a nocy 14 °C. Ciekawostką wśród tego rodzaju jest również Phalaenopsis lowii, który posiadając dwa, trzy liście 3 x 9 cm potrafi w październiku wypuścić rozgałęziony kwiatostan długości ok. 1 m z setką kwiatów o wielkości 4-5 cm. Natomiast storczyki Phalaenopsis zaliczane do podrodziny Aphyllae np. Ph. wilsonii, Ph. hainanensis, Ph. hongenensis w okresie jesienno-zimowym przechodzą okres spoczynku, tracąc wszystkie, bądź większość liści.

Od czasu, kiedy zwrócono uwagę na storczyki tego rodzaju i zaczęto prowadzić próby ich krzyżowania minęło już wiele lat. W 1888 roku Veitch skrzyżował z powodzeniem Ph. amabilis x Ph. stuartiana. Początkowo były to właśnie wyżej wymienione oraz m.in. Ph. schileriana, Ph. sanderiana,Ph. lueemanniana,), które później wielokrotnie wykorzystywano w pracach nad stworzeniem nowych odmian hodowlanych. W miarę czasu, kiedy zaczęły powstawać specjalistyczne firmy storczykowe, a zapotrzebowanie rynku wymuszało poszukiwanie coraz ciekawszej kolorystyki i formy kwiatów, zwrócono uwagę także na inne botaniczne Phalaenopsis. Dały one kwiaty drobniejsze o niższych kwiatostanach (Ph. equestris), w brązowe plamy (Ph. venosa, Ph. gigantea). Udało się również wprowadzić barwnik żółty (Ph. amboinensis, Ph. fasciata, Ph. manii) i purpurowy (Ph. violacea, Ph. pulchra). Poprzez skrzyżowanie po raz pierwszy Ph. lindenii i Doritis pulcherima stworzono nowy rodzaj Doritaenopsis charakteryzujący się między innymi wzniesionym kwiatostanem.

Cały czas trwają prace hodowlane i ciągle zaskakiwani jesteśmy nowościami. Lecz pamiętajmy, że u podstawy tych sukcesów leżą właśnie gatunki botaniczne, praca wielu pokoleń ogrodników i pasjonatów storczykowych.

AF.

na początek strony